- Dziękuję. Zanim wrócisz, skończę korespondencję.

- Mówiłem pani, że wiem wszystko, co potrzebuję.
porze do domu?
Żeby się opanować, wstała od stołu i zaczęła zbierać naczynia. Naprawdę nie mogła znieść spojrzenia tych niebieskich oczu. Tymczasem Bryce przestał karmić dziecko i znów ogarnął ją wzrokiem.
Gloria zaśmiała się sceptycznie, lecz słowa Liz podniosły ją trochę na duchu.
- Bo nie możesz i kwita. Nie rzucisz szkoły, nie pozwolę, rozumiesz? Musisz się uczyć, skoro chcesz się wydostać z tego bagna. Jeśli rzucisz szkołę, to skończysz jak twój ojciec.
To nie było pytanie, ale potrząsnęła głową.
- Po pierwsze, ustalmy pewne zasady.
Rodzina i przyjaciele uważali, że oszalał. Zmienili zdanie, kiedy poznali Hope. I oni ulegli jej nieodpartemu czarowi. Nawet zwykle krytyczni i wymagający wobec ludzi rodzice Philipa uznali, że nie mógł lepiej wybrać.
- Całe pudełko? - zdziwił się Bryce.
Czuł się jak skończony łajdak. Zachował się równie podle, jeśli nie podlej, jak ci wszyscy, od których chciał uciec.
panie Delacroix pojechały gdzieś na obiad.
- Tak, mamo.
- Miałaś mnie. - Ściskał jej ręce mocniej, jakby chciał ją tym uściskiem ukarać. - Ale to ci nie wystarczało. Dla panienki, która miała wszystko, to za mało.
Policjanci ponownie wymienili spojrzenia.

- Za to, że nie powiesiłem tu portretu twojej matki? Nonsens! - Podszedł do biurka i
- Nawet nie próbuję zgadywać - mruknął Kilcairn.
15
- I co mam teraz z tobą zrobić?
- Wolę, jak obie zainteresowane strony są w pełni przytomne. Więc rezygnuje pani z
zaczęła poruszać biodrami, dostosowując się do jego rytmu. Gdy razem osiągnęli szczyt,
wypchnąć. Zeszła na podłogę i rozejrzała się za jakimś narzędziem. Niestety Lucien usunął
Lucien stanął za panną Gallant.
Balfour uniósł brew.
To też wydało mu się dziwne. W całej tej historii były same niejasności. Dzisiaj zamierzał dowiedzieć się wreszcie, o co chodzi.
Hongkong
- Wiem. Zajęło mi to trochę czasu, ale wreszcie zrozumiałem, że w ten sposób nas chroniłaś. Ja też popełniłem kilka błędów. Po pierwsze nie zdawałem sobie sprawy z tego, co przeżyłem z tobą w Hong Kongu, póki cię nie straciłem. Po drugie, zrobiłem głupstwo, gdy w zeszłym tygodniu skłoniłem cię do odejścia. Zachowałem się jak głupiec - przyznał, podchodząc bliżej.
- Jak ona mogła? - wykrztusiła zdławionym głosem. - Jak mogła czytać te listy i ciągle być taka zawzięta?
- Ja... - Przez chwilę zmagała się ze sobą, żeby wykrztusić to, co zamierzała powiedzieć. - Ja nie wiem, dokąd... mam iść. Nie mam pojęcia, co ze sobą począć. Czy mógłbyś... mi pomóc?
- Dobrze.